На жыццёвай дарозе кожнаму з нас сустракаецца мноства людзей. Аднак пра некаторых з іх праз некалькі дзён і не ўспомніш, а некаторыя пакідаюць у душы след назаўжды. І усвядоміўшы, як выдатна, што гэта здарылася, дзякуеш провід за шчодры падарунак.
У маім лёсе адным з такіх людзей стала старэйшая калега Людміла Іванаўна Коласава. Памятаю, як выпускніцай кафедры тэлебачання і радыёвяшчання факультэта журналістыкі БДУ я прыйшла на працу ў «Сцяг камунізму» і праз усяго тры тыдні была прызначана адказным сакратаром рэдакцыі. Стаць, вобразна кажучы, начальнікам штаба, не маючы ні адпаведнай профільнай падрыхтоўкі, ні вопыту работы здавалася задачай невыканальнай. Спробы разабрацца самастойна поспехам не ўвянчаліся, і тут, сеўшы побач, Людміла Іванаўна сказала проста: «Я табе дапамагу».
Яна распавяла аб нюансах працы, аб патрабаваннях да падрыхтоўкі макетаў, дзейнасці аддзелаў рэдакцыі, дапамагла разабраць дакументы, і, праз непрацяглы час, я ўжо ўпэўнена фармавала нумары, вяла ўлік публікацый і чарціла газетныя палосы. Астатняе прыйшло пазней.
... Цікавасць да журналістыкі ў Людмілы Іванаўны, якую ў калектыве ласкава называюць Люся, паўстаў яшчэ ў дзяцінстве. Гэта і нядзіўна - спачатку адказным сакратаром, а пазней галоўным рэдактарам полацкай газеты працаваў яе бацька Іван Фёдаравіч Лемеш, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, паважаны на Полатчыне чалавек. Згуртаваны творчы калектыў быў вялікай дружнай сям'ёй: разам не толькі працавалі над газетай, але і адпачывалі, радаваліся поспехам і падтрымлівалі адзін аднаго ў цяжкія хвіліны. Аб рэдакцыйнай кухні яна ведала не толькі з апавяданняў бацькі, але і сама нярэдка бывала ў яго на працы. У сямейным архіве захоўваюцца ўнікальныя фатаграфіі, красамоўна распавядаючыя аб тым часе.
Калі прыйшла пара вызначацца з прафесіяй, Людміла доўга не разважала, зрабіўшы выбар на карысць журналістыкі. Так 1 жніўня 1971 года выпускніца Полацкай СШ № 7 прыйшла на працу ў рэдакцыю газеты «Сцяг камунізму» ў якасці карэктара. І сваёй справе яна застаецца верная на працягу без малога 50 гадоў: у працоўнай кніжцы значыцца адзінае месца працы. Паступленне на факультэт журналістыкі БДУ, прызначэнне на пасаду загадчыцы аддзела лістоў - усё гэта было пазней. Нязменнымі застаюцца творчасць, пунктуальнасць, абавязковасць, неабыякавасць да кожнага, хто звярнуўся ў рэдакцыю па дапамогу і параду. Дапамагчы гатова і калегам - без лішніх слоў падстаўляе надзейнае плячо.
Колькі лістоў прайшло праз яе рукі, на колькі званкоў яна адказала за паўстагоддзя - не злічыць. Будзь то просьба аб дапамозе, імкненне падзяліцца радасцю, крытычная заўвага або канструктыўная прапанова, а часам проста жаданне выгаварыцца – ні адзін зварот не застаўся без увагі. Тактоўна, цярпліва, удумліва яна выслухае кожнага, нават калі часам званкі на яе асабісты тэлефон раздаюцца ў час, якi выходзіць далёка за межы працоўнага графіка.
Апошнім часам усё часцей гавораць аб прафесійным выгаранні, але гэта не пра яе: Людміла Іванаўна па-ранейшаму грунтоўна і азартна працуе на інфармацыйным полі. Рыхтуе штотыднёвую старонку «Гарачая лінія», вядзе аўтарскую старонку «Лісты», асвятляе працу праваахоўных органаў. А яшчэ, будучы сама выдатнай гаспадыняй рыхтуе матэрыялы для старонак «Калейдаскоп хатніх спраў» і «Сад. Агарод. Дача». Арыгінальныя рэцэпты страў ад Людмілы Коласавай абавязкова правераны. Кулінарнымі шэдэўрамі яна не толькі дзеліцца на старонках газеты, але і ад душы частуе калегаў.
За высокі прафесіяналізм і адданасць справе Людміла Коласава ўдастоена ганаровага звання ГА «Беларускі саюз журналістаў» «Заслужаны журналіст».
Дачка Галіна працуе юрыстам. Радуе бабулю ўнучак Iллюша. Жыццё ідзе сваёй чаргой. Шмат што змянілася вакол за паўстагоддзя, але варта набраць нумар тэлефона аддзела лістоў і зваротаў грамадзян, пачуеш вельмі спакойны і добразычлівы голас Людмілы Іванаўны Коласавай: «Рэдакцыя слухае».
Крыніца: https://www.pvestnik.by/
