У Полацкім пагранiчным атрадзе служыць нямала жанчын, якія гарманічна спалучаюць у сабе найлепшыя якасці прафесійных вайскоўцаў, любячых жонак і клапатлівых мам. З адной з іх мы сёння знаёмім вас, паважаныя чытачы.
Старшы прапаршчык Вольга Яланская другі год служыць у Полацкім пагранiчным атрадзе начальнікам апаратнай тэлефоннай сувязі. Нарадзілася яна ў Ашмянах. Пасля школы скончыла тэхнікум у Маладзечне па спецыяльнасці «Бухгалтарскі ўлік, аналіз і аўдыт». Але цывільнай кар'еры ўпадабала вайсковую: у 2004 годзе паступіла на службу ў Смаргонскую пагранічную групу, у аддзяленне пагранічнага кантролю. «Чаму зрабіла такі выбар? Напэўна, таму, што мяне заўсёды прыцягваў прэстыж вайсковай службы, а яшчэ падабаўся форменны стыль адзення», - адзначае Вольга.
Яна служыла кантралёрам у пунктах пропуску «Каменны Лог», «Гудагай», якія з'яўляюцца асноўнымі беларускімі артэрыямі, праз якія транспартныя сродкі ідуць у Літоўскую Рэспубліку. Вялікі паток пасажыраў і транспартных сродкаў і вялікая адказнасць. Патрабуецца асаблівая ўважлівасць пры працы з дакументамі. У любы час сутак можа быць парушальнік мяжы. Таму сабранасць і дысцыпліна першарадныя. А яшчэ трэба быць добрым псіхолагам, хутка арыентавацца ў тым, што адбываецца, умець прыкмячаць асаблівасці паводзін людзей і ў цэлым заставацца чалавекам з высокім тактам і вытрымкай. Бо менавіта пагранiчнiкi першымі сустракаюць людзей на мяжы і апошнімі праводзяць іх за межы рэспублікі, і тут ні ў якім разе нельга дапусціць канфліктнай сітуацыі. Такую няпростую пагранічную школу прайшла Вольга Анатольеўна. Пры гэтым здолела завочна атрымаць вышэйшую адукацыю па спецыяльнасці «эканаміст».
На службе адбылася яе сустрэча з будучым мужам Сяргеем Фёдаравічам, які служыў на пасадзе начальніка аддзялення пагранічнага кантролю «Каменны Лог». У цяперашні час яны выхоўваюць дзвюх дачок - 13-гадовую Дамініку і сямігадовую Эмілію. Не ўтрымалася і пацікавілася, што вызначыла выбар такіх рэдкіх імёнаў для дзяўчынак?
- Дамінікай назвала дачку, таму што ў той час мне вельмі падабаўся фільм «Сёстры па крыві», — успамінае Вольга. - А імя Эмілія ўзяла на заметку, калі аднойчы, правяраючы дакументы ў пункце пропуску, убачыла чароўную малую-італьянку, якую так клікалі.
Для кожнай жанчыны, па-за залежнасці ад яе прафесіі, важна сямейнае шчасце. І той выпадак, калі абодва вайскоўцы і выдатна ўжываюцца, цэняць і паважаюць адзін аднаго, - не рэдкасць. Як лічыць Вольга Антонаўна, калі ў мужа і жонкі супадаюць жыццёвыя арыенціры і каштоўнасці, гэта яшчэ больш умацоўвае шлюбны саюз. «Калі ў кагосці склаўся стэрэатып, што ў сям'і вайскоўцаў выключна жалезная дысцыпліна і ходзяць страявой, то гэта не так, - усміхаецца Вольга. - Але такія якасці, як адказнасць, самастойнасць, павага да навакольных, якія мы набылі шмат у чым дзякуючы службе, у дочках стараемся выхоўваць».
...Паўтара года таму мужа перавялі ў Полацкі пагранічны атрад на пасаду начальніка ўпраўлення пагранiчнага кантролю. Неўзабаве за ім рушыла ўслед і Вольга, якая яшчэ на ранейшым месцы службы асвоіла іншы кірунак - стала спецыялістам сувязі. І цяпер яна займаецца арганізацыяй бесперабойнай сувязі па ўсіх відах і ў любых умовах. Разбіраецца ў прыладах, забяспечвае высокую якасць сувязі, ліквідуе тэхнічныя няспраўнасці. «Вырашаць такія задачы мне падабаецца, - адзначае яна. - Сядзець на адным месцы - гэта не маё, люблю ўсё рабіць хутка, аператыўна прымаць рашэннi... Такі ў мяне характар. Дома, дарэчы, таксама магу паправіць усё, што трэба. Але гэтым займаецца муж, у яго залатыя рукі. Ён усё ўмее, ва ўсім мне дапамагае, гэта разважлівы і тактоўны чалавек. Наогул, мая сям'я - галоўны падарунак лёсу. І дома заўсёды адчуваю каханне, клопат і падтрымку»
Фота Іллі Швядко.
Крыніца: http://www.pvestnik.by
