Напярэдадні мы сустрэліся з Аленай Леанідаўнай, выдатнай мамай траіх сыноў, настаўнікам біялогіі СШ №14 ім. М.С. Грыневіча і проста чароўная жанчынай, даведаліся, як яна апынулася ў ліку фіналістак і папрасілі расказаць пра сябе, падзяліцца сваім бачаннем сучаснай сям'і і ролі, якая адведзена ў ёй жанчыне.
— Што значыць для Вас быць шматдзетнай мамай?
— Для многіх пакаленняў нашай сям'і шматдзетнасць - норма і стыль жыцця. Вялікія сем'і былі і ў прабабуль, і ў бабуль, і ў маёй мамы. Традыцыю працягнулі мы са стрыечным братам, у якога таксама трое дзяцей. Гэта, з аднаго боку, нялёгкая штодзённая, штохвілінная праца, а з другога - вялікае шчасце. Падарыць жыццё, а потым бачыць, як расце самастойная асоба, у якой бачыш свае рысы. Аддаваць сваю любоў і атрымліваць наўзамен несувымерна больш. Кожнае дзіця — шчасце, а ў мяне яно памножана на тры.
— Вы не толькі мама, але і жанчына, якая адбылася ў прафесіі…
- Я настаўнік. Аб гэтай прафесіі марыла з дзяцінства. Колькі памятаю сябе, гуляла ў школу: вяла ўрокі для аднагодкаў, запаўняла часопісы, выстаўляла адзнакі… Вышэйшую адукацыю атрымала ў Віцебскім дзяржуніверсітэце ім. П.М. Машэрава. У СШ №14 прыйшла працаваць у 2009 годзе, яшчэ студэнткай пятага курса. Былі перапынкі, звязаныя з дэкрэтнымі водпускамі, але зараз я зноў у школе. І, азіраючыся на пройдзены шлях, выразна ўсведамляю, што выбар свой зрабіла правільна.
Ва ўсе часы прафесія настаўніка была паважанай і патрэбнай. Перакананая, што ён павінен не толькі даваць веды, але і быць прыкладам для ўсіх і ва ўсім. Мы жывем у перыферыйным, не самым шчасным мікрараёне горада, таму я застаюся настаўнікам і выходзячы са школы. Не толькі заўвагамі, але і парадамі, і проста размовамі па душах стараюся дапамагчы падлеткам, якія, на жаль, не заўсёды маюць дастаткова ўвагі з боку бацькоў.
— Раскажыце пра сваю сям'ю.
— У нашай сям'і трое сыноў: 14-гадовы Сален, 3,5-гадовы Іван і 1,5-гадовы Фама. Сален вучыцца ўжо ў восьмым класе, расце выдатным хлопцам, адказным, разумеючым. Вось нядаўні прыклад: яго сябры адправіліся на прагулку у цэнтр горада. Пытаю, а чаму ён не з імі. Кажа: "А раптам я з'еду, табе, мама, мая дапамога спатрэбіцца, а мяне побач не будзе?" У гэтым увесь мой сын. Упэўнена, у будучыні, калі ў яго будзе свая сям'я, ён здолее перанесці ў яе самыя лепшыя якасці.
Малодшыя сыны яшчэ маленькія, але кожны ўжо асоба. Бывае вельмі няпроста ўлічыць інтарэсы і перавагі кожнага, скажам, у ежы. Але я вельмі стараюся, хаця часам даводзіцца кожнаму з маіх мужчын гатаваць асобную страву.
— Муж Вас падтрымлівае?
— Без гэтага спраўляцца з усімі задачамі было б проста немагчыма. Ён маё надзейнае плячо, дапамагае ва ўсім. Побач з ім я магу сабе дазволіць пабыць крыху слабай і проста адпачыць. Гэта вельмі важна.
— Быць шматдзетнай мамай – пастаянная праца, якая не ведае выхадных. Ці знаходзіце Вы хоць крыху часу для сябе?
- Для таго, каб быць у добрай форме, займаюся фітнесам. Фізічная актыўнасць дазваляе падтрымліваць жыццёвы тонус. А для душы... Адкрыю маленькі сакрэт. Мая бабуля вельмі добра варажыла на картах і мяне навучыла. Цалкам давяраць варожбам, упэўнена, не варта, але часам сяброўкі просяць мяне раскласці карты таро. Безумоўна, прадказанні не вызначаюць наша жыццё - выбіраць свой шлях і здзяйсняць учынкі можам толькі мы самі, - але часам, чыста з псіхалагічнага пункта гледжання, яны надаюць нам упэўненасці і "падказваюць" чарговы крок.
Яшчэ люблю займацца рукадзеллем. Разам з малодшымі сынамі майструем вырабы. А я ствараю эксклюзіўныя ёлачныя цацкі, для кожнага года сваю. Мая маці прыбірае навагоднюю ёлку толькі імі.
— Ці ёсць у вас сямейныя традыцыі?
- Вядома. Найперш, дзіцячыя святы. Хлопчыкі заўжды іх чакаюць. А яшчэ мы, хаця б раз на год, улетку выязджаем сем'ямі на прыроду. Калі збіраюцца браты і сёстры з дзецьмі, нас аказваецца вельмі шмат. Можна адчуць, наколькі важна мець столькі родных. І асабліва моцна разумееш каштоўнасць сям'і - менавіта яна заўсёды падтрымае, падзеліць і радасць, і смутак. І чым больш сям'я, тым надзейней апора і мацней упэўненасць у сабе. У гэтым відавочная перавага шматдзетнасці.
— Нажаль, стаўленне да шматдзетных сем'яў у соцыуме далёка не заўсёды пазітыўнае.
— Існуе стэрэатып, што шматдзетныя сем'і маюць нізкі матэрыяльны статус. Варта прызнаць, у некаторых выпадках ён мае пад сабой падставу. Але далёка не ўсе сем'і, якія выхоўваюць траіх і больш дзяцей, прытрымліваюцца ўтрыманскай пазіцыі. Так, дзяржава аказвае нам істотную падтрымку, але для таго, каб вырасціць упэўненых у сабе, самадастатковых грамадзян краіны, сям'я сама павінна прыкладаць значныя намаганні, у прыватнасці, па забеспячэнні ўсіх яе патрэбнасцей. Менавіта таму шматдзетнасць з'яўляецца вельмі вялікай адказнасцю.
- Як Вы патрапілі на конкурс? Якія этапы прайшлі перш, чым аказацца ў фінале?
— Пра конкурс я даведалася з рэкамендацыі ў маім інстаграме. Перайшла па спасылцы, прачытала ўмовы і запоўніла анкету. Мяне запрасілі на 1-ы этап адбору, а затым і на 2-і, дзе адбылася гутарка з арганізатарамі, членамі журы і пераможцамі папярэдніх конкурсаў.
— Якія выпрабаванні чакаюцца ў фінале?
— Мамы - гэта пра любоў і дабро. Таму я вырашыла правесці майстар-клас, прадставіўшы наш школьны дабрачынны праект "Рукавічка дабра", накіраваны на падтрымку дзяцей-інвалідаў. У творчым конкурсе прачытаю свой верш, прысвечаны маме, якую я вельмі люблю і якой бясконца ганаруся. Ён будзе суправаджацца відэапрэзентацыяй. А яшчэ мне, як і ўсім фіналісткам, трэба будзе выйсцi на сцэну ў нацыянальных вобразах. Спадзяюся, усё атрымаецца.
– Чым для Вас з'яўляецца конкурс?
- Гэта, перш за ўсё, папулярызацыя мацярынства і сямейных каштоўнасцяў. А яшчэ - новыя знаёмствы, зносіны з аднадумкамі і незабыўная хвіліна славы ў гонар кожнай са шматдзетных маці. Безумоўна, хвалююся, але зраблю ўсё магчымае, каб прадставіць Полаччыну годна.
— Пра што Вы марыце?
— Галоўнае — каб мае хлопчыкі раслі здаровымі, каб у іх усё склалася ў жыцці, каб яны былі па-сапраўднаму шчаслівымі.
А асабіста для сябе… Каб часам была магчымасць паставіць жыццё на паўзу, проста пасядзець у цішыні, выпіць кубачак кавы з зефіркай. А потым — з новымі сіламі акунуцца ў звыклы кругазварот матчыных клопатаў, бясконцых, але вельмі любiмых.
На ўдзел у конкурсе было пададзена 88 заявак. Да фіналу дайшлі 18 шматдзетных мам з розных куткоў Беларусі. Асноўнымі крытэрыямі адбору былі станоўчы вопыт мацярынства, актыўная грамадзянская і жыццёвая пазіцыі, добрыя вонкавыя дадзеныя, уменне прэзентаваць сябе, адкрытасць.
