Новая высокая ўзнагарода папоўніла скарбонку дасягненняў В.Г. Емяльянава, у якой ужо ёсць нагрудныя знакі адрознення «Выдатнік Беларускай чыгункі», «За добрасумленую працу на Беларускай чыгунцы» трох ступеняў, «За безаварыйны прабег на лакаматыве 1 000 000 км» і «Ганаравы транспартнік». І вось у чарговы раз кіраўніцтва Беларускай чыгункі адзначыла стабільна высокія вынікі працы, значны ўклад у развіццё чыгуначнага транспарту Рэспублікі Беларусь, добрасумленнасць, адказнасць і пастаяннае павышэнне майстэрства Валерыя Генадзьевіча. А ён прызнае, што кожная ўзнагарода для яго - гэта пэўны вынік працы, якая за 40 гадоў у лакаматыўным дэпо Полацк стала яго ладам жыцця.
Сустрэўшыся з Валерыем Емяльянавым напярэдадні Дня чыгуначніка, пасля яго вяртання з чарговай паездкі, мы гаварылі пра многае. Пра любоў да тэхнікі - з таго часу, як бацька вучыў кіраваць маторнай лодкай і пад ветразем хадзіць па Дзвіне. Аб прафесійным выбары і працоўных буднях машыніста, якія, нават калі вынікаеш адным маршрутам, заўсёды складваюцца па-рознаму. Пра каштоўнасць часу і сяброўства і пра тое, як важна напаўняць жыццё ведамі, пашыраць кругагляд, набываць новыя навыкі.
... У дзяцінстве, седзячы на беразе Дзвіны з сябрамі, Валера Емяльянаў любіў назіраць за цягнікамі, якія ішлі па чыгуначным мосце праз раку. Ці мог ён тады ўявіць, што праз гады сам павядзе лакаматыў?! У сям'і чыгуначнікаў не было. Але быў сябар, які жыў па суседстве, — Юрый Зыль, машыніст лакаматыва. І, калі Валерый вярнуўся з войска і шукаў працу, сусед прапанаваў паехаць у лакаматыўнае дэпо Полацк. Уразіўся і напісаў заяву аб працаўладкаванні. Дапытлівы розум, адказны падыход да справы, выдатная фізічная падрыхтоўка (са спортам Валерый Емяльянаў заўсёды быў дружны) — усё гэта спатрэбілася яму ў засваенні прафесіі. Скончыў курсы памочнікаў машыніста, пазней - курсы машыністаў. З цікавасцю ўбіраючы новыя веды, браў прыклад з вопытных калег, якія былі ўзорам працавітасці.
«Выкладчыкі на курсах даюць тэорыю, а практыка як пачалася ў 1983 годзе, так да гэтага часу і працягваецца», — канстатуе Валерый Генадзевіч. Ён з удзячнасцю кажа пра сваіх настаўнікаў, адзначае, што шмат чаму вучыўся ў машыніста-інструктара пасажырскай калоны Сяргея Уладзіміравіча Васюрына. «Гэта чалавек з вялікай літары, аўтарытэтны, прафесіянал, - падкрэслівае суразмоўца. - Вучыцца трэба пастаянна, усё жыццё. Калі ты вырашыў, што ўсё ведаеш, і спыніўся, лічы, знік»
Распавядаючы аб працы, Валерый Генадзевіч робіць акцэнт на тым, што кожны рэйс — гэта вынік зладжаных дзеянняў цэлага калектыву — слесараў па рамонце рухомага складу, тых, хто рыхтуе тэхніку, прыбірае вагоны, ажыццяўляе медыцынскі кантроль... «Гэта людзі, праца якіх часцяком застаецца за кадрам, — кажа Валерый Емяльянаў. - Гэта як эстафета, якую завяршаем мы, машыністы, адпраўляючыся ў рэйс. А для яе поспеху моцным павінна быць кожнае звяно»
Менавіта ўдалы фініш дазваляе Валерыю Генадзьевічу, які ўжо некалькі гадоў працуе на прыгарадным руху, водзіць дызель-цягнікі, адчуць задавальненне ад працы. «Тады ў радасць і з сябрамі сустрэцца, і ў лазеньку схадзіць, і ў басейн, і з унучкай пагутарыць, — заўважае ён. - Трэба добра адпачыць, каб як след падрыхтавацца да новай паездкі. А думаць пра яе пачынаю, ужо калі вяртаюся з папярэдняй» Нават у выхадныя дні, будучы на месцы пасажыра цягніка, Валерый Емяльянаў застаецца прафесіяналам: па стуку колаў вызначае, з якой хуткасцю рухаецца састаў; гледзячы на лівень за акном, завіруху, у спякоту або моцны мароз думае, якімі павінны быць дзеянні машыніста…
Валерый Емяльянаў:
- Рамантыка ў працы машыніста, вядома, ёсць. На працягу дзясяткаў гадоў, праязджаючы ў адных і тых жа кірунках, бачу, як растуць дрэвы, як будуюцца дамы, як змяняецца ўзровень жыцця людзей. Нават світанак кожны дзень надыходзіць па-рознаму. Галоўнае - бачыць, заўважаць усё і любіць гэта жыццё.
А сямейны стаж у Валерыя Генадзьевіча амаль такі ж працяглы, як працоўны на стальной магістралі — 39 гадоў. «Можа, жонка Ваша - таксама чыгуначнік?» — пытаюся. «Скажу, што так, бо жывем на чыгуначнай вуліцы!» - смяецца Валерый Емяльянаў і распавядае, што яго жонка Галіна Іванаўна шмат гадоў адпрацавала акушэркай і цяпер працуе ў медыцынскай сферы. Разам яны выгадавалі дзвюх дачок, а цяпер дораць бязмежную любоў чатырохгадовай унучцы Арыне. «Мой верталёт - так я яе называю, - усміхаецца дзядуля. - Бачылі б, як мы з ёй на веласiпедзе ганяем!»
- Хачу павіншаваць калег-чыгуначнікаў з нашым прафесійным святам. Здароўя ўсім, іх родным і блізкім, — жадае Валерый Генадзевіч. - А таксама стабільнай працы, дастатку і дабрабыту.
Крыніца: www.pvestnik.by
